Αυτό μου το βιβλίο είναι διαφορετικό. Πέντε χιλιάδες σελίδες προηγούμενων συγγραμμάτων αφορούσαν στην κλινική ιατρική, κυρίως στη χειρουργική.
Η τελευταία έκδοση αναφερόταν σε ιατρικά ιστορικά δοκίμια και σε θέματα ιατροκοινωνικά, όπως στη σχέση της μουσικής με την ιατρική, στον πόνο, στο δικαίωμα στον θάνατο και στην ευθανασία, στη δωρεά οργάνων, στην κλωνοποίηση, στην αλήθεια προς τον άρρωστο και σε άλλα αντικείμενα γενικότερου ενδιαφέροντος.
Ο γιατρός όμως στη ζωή του έρχεται αντιμέτωπος με αληθινές ιστορίες. Ιστορίες που αφορούν στον ανθρώπινο πόνο, στην ανθρώπινη συμφορά.
Είνια αυτές οι καταστάσεις που κάνουν την ιατρική να διαφέρει από τις άλλες επιστήμες, διότι έρχεται σ’ επαφή με γεγονότα που αποτελούν την αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης: Τη γέννηση, που γεννά ελπίδες για μια δίκαιη και παραγωγική ζωή, την υγεία που είναι η προϋπόθεση για την εκπλήρωση της αποστολής μας και τον θάνατο που είναι ένας απολογισμός του περάσματός μας από τον κόσμο αυτό.
Ο γιατρός στέκει μεταξύ ύπαρξης, την οποία προσπαθεί να εξασφαλίσει, και ανυπαρξίας, την οποία επιχειρεί να μεταθέσει σε χρόνο απώτερο. Είναι αυτός που έχει ως αποστολή να υπηρετήσει τα δύο σημαντικότερα και συνάμα πιο δραματικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης: τη ζωή και τον θάνατο.
Μια τέτοια ιστορία, στη βάση της, πραγματεύεται το βιβλίο αυτό. Παρεμβάλλει όμως ταυτόχρονα και σκέψεις ή συναισθήματα που μοιραία αναπτύσσονται, όταν βρίσκεσαι μπροστά σε τέτοια σταυροδρόμια.
Για όλα αυτά που προανέφερα ήθελα να κάνω κοινωνούς, με λόγια απλά, τους αναγνώστες του βιβλίου μου, αυτού του διαφορετικού βιβλίου. Του ανθρώπινου οδοιπορικού, που θα μπορούσε να είναι «οδοιπορικό» του καθενός μας.

Ι. Παπαδημητρίου