Στον «Δον Ζουάν» του, ο Michel de Ghelderode παραδίνεται σε μια πραγματική απομυθοποίηση του ήρωα-γητευτή και της λογοτεχνικής παράδοσης. Αυτό το εγχείρημα γραφής συνίσταται στο να επαναλάβει τα στοιχεία του δονζουανικού μύθου, για να τα παρωδήσει και να λοιδορήσει τις αξίες που κουβαλούν. Σε μια πρώτη θεώρηση, είναι το ίδιο το πρόσωπο του Δον Ζουάν που ο Michel de Ghelderode απαξιώνει.
Με την επανάληψη του μύθου του Δον Ζουάν, που έγραψε το 1928 για το μιούζικ χολ και ξανάγραψε το 1937 για το θέατρο, και με την προσπάθεια απομυθοποίησής του, ο Michel de Ghelderode επέλεξε να ενδυναμώσει τη «θεατρικότητα» του θεάτρου, για να δώσει στον θεατή την εντύπωση ότι παρευρίσκεται σε μια παράσταση που δεν είναι τίποτε άλλο παρά αναπαράσταση ενός άλλου έργου. Αλλά αυτή η ενδυνάμωση δεν έχει ίσως άλλο σκοπό από το να πείσει τον θεατή ότι η ζωή είναι ένα απέραντο θέατρο, στο οποίο, μέσα από μια στάση ζωής μοιρασμένης ανάμεσα στην ξεγνοιασιά ή την ελαφρότητα και την αδιαφορία που προκλήθηκε από την κρίση του τέλους της δεκαετίας του 1920, «σίγουρα θα πρέπει να διασκεδάζουμε μαζί με τους άλλους, περιμένοντας τον νεκροθάφτη!».